Η σκόνη, δεν είναι όπως παλιά. Δεν ταξιδεύει στον αέρα πια.
Κάθεται.
Τα κιτρινισμένα φύλλα των αναμνήσεων, δεν γεύονται τους χυμούς της ζωής πια.
Πέφτουν.
Η σκουριά στην αλυσίδα δεν αφήνει το ποδήλατο να πάει μπροστά.
Το εμποδίζει.
Το χαμόγελο που φόρεσες όταν με είδες, δεν με αφήνει να κοιμηθώ.
Με κρατάει ζωντανό.
The dust is different from the past. It doesn´t travel in the air anymore.
Sits down.
The yellow leaves of the memories, does´t taste the juices of life anymore.
They fall down.
The rust in the chain doesn´t let the bicycle to go forward.
Stops it.
The smile you put on your face when you saw me, cannot let me sleep.
It keeps me alive.
