Ίσως να τρέχει ο χρονος, και στα μάτια μας σταλακτίτες να σχηματίζονται από τα δάκρυα, μα μια στιγμή είναι αρκετή να σβήσει όλα όσα ο μάζεμένος χρόνος ράγισε απελπισμένος. Μην κλέινεσαι, χαμογέλα και σκέψου τότε που ναυαγήσαμε και δεν ξέραμε να κολυμπάμε, θυμήσου πόσο όμορφα ήτανε.
Maybe the time passes, and at our eyes stalactites are created from the tears, but one moment is enough to erase all the things the time crazed desperate. Don’t close inside your self, smile and remember when we wrecked and we didn’t know how to swim, remember how beautiful it was.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου