Ελπίδα - Hope

Η σκόνη, δεν είναι όπως παλιά. Δεν ταξιδεύει στον αέρα πια.

Κάθεται.

Τα κιτρινισμένα φύλλα των αναμνήσεων, δεν γεύονται τους χυμούς της ζωής πια.

Πέφτουν.

Η σκουριά στην αλυσίδα δεν αφήνει το ποδήλατο να πάει μπροστά.

Το εμποδίζει.

Το χαμόγελο που φόρεσες όταν με είδες, δεν με αφήνει να κοιμηθώ.

Με κρατάει ζωντανό.

The dust is different from the past. It doesn´t travel in the air anymore.

Sits down.

The yellow leaves of the memories, does´t taste the juices of life anymore.

They fall down.

The rust in the chain doesn´t let the bicycle to go forward.

Stops it.

The smile you put on your face when you saw me, cannot let me sleep.

It keeps me alive.

Κάτι νέο; - Something new?

Κάθε στιγμή που περνάει,
σαν να είναι μία σβήστρα φαίνεται,
που με επιμονή σβήνει προσεκτικά κάθε μικρό κομμάτι των δυσάρεστων αναμνήσεων,
και στην θέση αυτή ανάψανε μικρές λυχνίες που τρεμοφέγγουν αγάπη και χαμόγελο,
και την ελπίδα να διώξεις τον κυνισμό από τα χάδια που προσφέρεις.

Every moment tha passes,
seems to be like a rubber,
that with insistence erases carefully every little piece of unpleasant memories,
and in their plce little lamps are lighted and shimmer love and smiles,
and the hope that you will send away the cynicism of the cuddlings you are offering.

Αναμνήσεις; - Memories?

Ένα μήνυμα γραμμένο με μολύβι πάνω σε πέτρα,
έτοιμο να ξεφτίσει με την πρώτη βροχή,
αυτό θυμάμαι από τότε.
Τότε που όταν ξημέρωνε ψάχναμε στον ουρανό τα χελιδόνια.
Κι ας μην ήταν άνοιξη.

A message written with pencil on a stone,
ready to fade away with the first rain,
this is what I remember from that time.
The time that when it was dawning,
we were searching in the sky the martlets.
Even though it wasn't spring.

Happy Birthday John!

Αναγέννηση - Resurgence

Ζωγραφισμένα είδωλα, παρατημένα στην γωνιά των τύψεων.
Σαν να είδα ένα δάκρυ πάνω τους,
να προσπαθεί να αποτινάξει τον ζυγό της σοβαροφάνειας.
Μετά όμως, μόλις οι πορφυρές φωτεινές δέσμες του αττικού δειλινού
αντάμωσαν με τα ραγισμένα πρόσωπα,
αφού κοντοστάθηκαν να καταλάβουν γιατί η γύρη έχει στερέψει πια απ’τα λουλούδια,
σκούπισαν τις ανώφελες λύπες και ξεκίνησαν πάλι για το μακρινό ταξίδι τους.
Και για μια στιγμή μου φάνηκες ευτυχισμένη.

Painted idols, left in the corner of the remorses.
I thought I saw a tear on them,
trying to kick over the traces of the demureness.
But afterwards, when the red lighted beams of light of the Attic afternoon
met the cracked faces,
after they made a pause to understand why the pollen is dried up from the flowers,
they cleaned the unavailing sorrows and started again the long trip.
And for a moment I saw you happy.

Σπουργίτι - Sparrow

Πάντα περίμενε το φως να χτυπήσει με δύναμη τα κλειστά μάτια του,
Πάντα περίμενε τον αέρα να τον σπρώξει στις πιο φωτεινές γωνιές.
Πάντα περίμενε το πληγωμένο σπουργίτι να πετάξει και να του δείξει πώς να βρεί κι αυτός τον δρόμο του,
να του δείξει πώς διαβάζεται ο μαγικός χορός των σκιών από τις φλόγες των ρεσό, στους φρεσκοβαμμένους τοίχους με τα σημάδια από το ξεραμένο αίμα των κουνουπιών.
Και πώς τα κατάφερνε να χαμογελάει τα σκοτεινά απογεύματα, τότε που τα φτερά του ήταν ραγισμένα.

He was always waiting the light to hit with power his closed eyes.
He was waiting the wind to push him to the most lighted corners,
He was always waiting the wounded sparrow to fly and show to him how he can find his way also,
To show him how to read the magic dance of the shadows of the candles, in the fresh painted walls with the marks of the withered blood of the mosquitos.
And how the sparrow managed to laugh the dark afternoons, when the wings were broken.

Running - Τρέχοντας

Τρέχεις, τρέχεις στην έρημο,
δεξιά και αριστερά κανείς,
μόνο οι αμμόλοφοι με τις ρυτίδες τους,
μπροστά σου σαν να βλέπω την όαση, μα πρέπει να τρέξεις,
πιο γρήγορα, πιο δυνατά,
να νιώσεις τον ιδρώτα να στεγνώνει στο σώμα σου,
τόσο γρήγορα να τρέξεις,
χωρίς να κουραστείς,
χωρίς να γονατίσεις στην μέση του πουθενά.
Στην όαση θα ανταμώσεις με τ'αστέρια, το ξέρεις.
Έχει ξημερώσει πια,
κοιμήσου.

You are running, running in the desert,
right and left of you noone,
only the sandhills with their wrinkles,
infront of you I can see the oasis, but you have to run,
faster, harder,
to feel your swet drying in your body,
so fast you have to run,
without getting tired,
without kneeling in the middle of nowhere.
In the oasis you will meet with the stars, you know that.
It's dawning now,
go to sleep.