Σπουργίτι - Sparrow

Πάντα περίμενε το φως να χτυπήσει με δύναμη τα κλειστά μάτια του,
Πάντα περίμενε τον αέρα να τον σπρώξει στις πιο φωτεινές γωνιές.
Πάντα περίμενε το πληγωμένο σπουργίτι να πετάξει και να του δείξει πώς να βρεί κι αυτός τον δρόμο του,
να του δείξει πώς διαβάζεται ο μαγικός χορός των σκιών από τις φλόγες των ρεσό, στους φρεσκοβαμμένους τοίχους με τα σημάδια από το ξεραμένο αίμα των κουνουπιών.
Και πώς τα κατάφερνε να χαμογελάει τα σκοτεινά απογεύματα, τότε που τα φτερά του ήταν ραγισμένα.

He was always waiting the light to hit with power his closed eyes.
He was waiting the wind to push him to the most lighted corners,
He was always waiting the wounded sparrow to fly and show to him how he can find his way also,
To show him how to read the magic dance of the shadows of the candles, in the fresh painted walls with the marks of the withered blood of the mosquitos.
And how the sparrow managed to laugh the dark afternoons, when the wings were broken.