Ζωγραφισμένα είδωλα, παρατημένα στην γωνιά των τύψεων.
Σαν να είδα ένα δάκρυ πάνω τους,
να προσπαθεί να αποτινάξει τον ζυγό της σοβαροφάνειας.
Μετά όμως, μόλις οι πορφυρές φωτεινές δέσμες του αττικού δειλινού
αντάμωσαν με τα ραγισμένα πρόσωπα,
αφού κοντοστάθηκαν να καταλάβουν γιατί η γύρη έχει στερέψει πια απ’τα λουλούδια,
σκούπισαν τις ανώφελες λύπες και ξεκίνησαν πάλι για το μακρινό ταξίδι τους.
Και για μια στιγμή μου φάνηκες ευτυχισμένη.
Painted idols, left in the corner of the remorses.
I thought I saw a tear on them,
trying to kick over the traces of the demureness.
But afterwards, when the red lighted beams of light of the Attic afternoon
met the cracked faces,
after they made a pause to understand why the pollen is dried up from the flowers,
they cleaned the unavailing sorrows and started again the long trip.
And for a moment I saw you happy.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου