Αναγέννηση - Resurgence

Ζωγραφισμένα είδωλα, παρατημένα στην γωνιά των τύψεων.
Σαν να είδα ένα δάκρυ πάνω τους,
να προσπαθεί να αποτινάξει τον ζυγό της σοβαροφάνειας.
Μετά όμως, μόλις οι πορφυρές φωτεινές δέσμες του αττικού δειλινού
αντάμωσαν με τα ραγισμένα πρόσωπα,
αφού κοντοστάθηκαν να καταλάβουν γιατί η γύρη έχει στερέψει πια απ’τα λουλούδια,
σκούπισαν τις ανώφελες λύπες και ξεκίνησαν πάλι για το μακρινό ταξίδι τους.
Και για μια στιγμή μου φάνηκες ευτυχισμένη.

Painted idols, left in the corner of the remorses.
I thought I saw a tear on them,
trying to kick over the traces of the demureness.
But afterwards, when the red lighted beams of light of the Attic afternoon
met the cracked faces,
after they made a pause to understand why the pollen is dried up from the flowers,
they cleaned the unavailing sorrows and started again the long trip.
And for a moment I saw you happy.

Σπουργίτι - Sparrow

Πάντα περίμενε το φως να χτυπήσει με δύναμη τα κλειστά μάτια του,
Πάντα περίμενε τον αέρα να τον σπρώξει στις πιο φωτεινές γωνιές.
Πάντα περίμενε το πληγωμένο σπουργίτι να πετάξει και να του δείξει πώς να βρεί κι αυτός τον δρόμο του,
να του δείξει πώς διαβάζεται ο μαγικός χορός των σκιών από τις φλόγες των ρεσό, στους φρεσκοβαμμένους τοίχους με τα σημάδια από το ξεραμένο αίμα των κουνουπιών.
Και πώς τα κατάφερνε να χαμογελάει τα σκοτεινά απογεύματα, τότε που τα φτερά του ήταν ραγισμένα.

He was always waiting the light to hit with power his closed eyes.
He was waiting the wind to push him to the most lighted corners,
He was always waiting the wounded sparrow to fly and show to him how he can find his way also,
To show him how to read the magic dance of the shadows of the candles, in the fresh painted walls with the marks of the withered blood of the mosquitos.
And how the sparrow managed to laugh the dark afternoons, when the wings were broken.