Όλα οσα αγγιξα ξαφνικά αλλάξαν χρώμα, όλα όσα είπα με δάκρυα με κοίταξαν στα μάτια, και τα ποδήλατα με σκασμένα λάστιχα συνεχίζουν να τρέχουν. Τρέχουν και παρασήρουν σε μελωδίες αλλόκοτες αδιάφορα πρόσωπα, προσωπεία μάλλον που με ένα χαμόγελο μπορούν να ξεκλειδώσουν ότι ακριβό κρύβεις μέσα σου. Και η βροχή να δίνει τον ρυθμό σ’αυτό το αναίτιο ταξίδι προς τη ζωγραφισμένη απόλαυση.
Everything I touched suddenly changed color, and all the things I said with tears looked at my eyes, and the bicycles with flat rubbers they continue running. Running and seducing to grotesque melodies ignorant persons, vizards that just with one smile can unlock everything valuable inside you. And the rain is giving the rhythm in that silly trip to the painted pleasures.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου